18/11/17

Υπόθεση Σάαντ Χαρίρι: Ξεκίνησε ο Μεσογειακός Πόλεμος.

Ο Michel Aoun δήλωσε την Τετάρτη ότι η Σαουδική Αραβία κρατούσε στο έδαφος της όχι μόνο τον παραιτηθέντα πρωθυπουργό Σαάντ Χάριρι αλλά και την οικογένειά του.
Hervé LE BIDEAU (Comité Valmy, Γαλλία)
Στις αρχές Ιανουαρίου 2017 σχετικά με «τις συνέπειες της αμερικανικής αποτυχίας στη Συρία», έγραφα στο μπλογκ μου «αν θέλουν να αυξήσουν τις τιμές (του πετρελαίου), πρέπει τουλάχιστον κάθε φορά που το Ιράν ή το Ιράκ πωλούν ένα βαρέλι στη διεθνή αγορά , η Σαουδική Αραβία να μειώσει ανάλογα την παραγωγή της».
Έντεκα μήνες αργότερα, οι τιμές του πετρελαίου αυξήθηκαν από $ 40 σε $ 65, καθώς η Σαουδική Αραβία περιόρισε την παραγωγή της. Αυτό ωφελεί τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, οι οποίες αύξησαν τις εξαγωγές τους στην Ευρώπη με την υψηλή τιμή. Οι σχέσεις του Μωάμεθ Μπεν Σαλμάν με τον Τραμπ και τον Πούτιν είναι άριστες. Αυτό του επέτρεψε, με πλήρη ατιμωρησία, να διενεργήσει το πραξικόπημα του εναντίον της ογκώδους ενοχλητικής βασιλικής οικογένειας του και τη ταπείνωση που επέβαλε στον «υποτελή» του, Σάαντ Χαρίρι.

Στην πραγματικότητα, η ενεργητικότητα του Μωάμεθ Μπεν Σάλμαν φαίνεται να είναι η συνέπεια μιας μεγάλης αναστάτωσης εκ μέρους της βασιλικής δυναστείας. Επειδή το μέλλον της φαίνεται απειλητικό.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο Καναδάς και οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν τις την εκμετάλλευση των ασφαλτούχων άμμων, μετά του πετρελαίου, και του αερίου από σχιστόλιθους. Τέτοιες επιχειρήσεις μπορούσαν να είναι κερδοφόρες μόνο αν η τιμή του πετρελαίου ήταν υψηλότερη των $ 60 (ήταν τότε 30). Ως εκ τούτου, οι πόλεμοι (ή εμπάργκο) που έπληξαν όλες τις χώρες παραγωγής πετρελαίου (Ιράκ, Ιράν και αργότερα Λιβύη, Νιγηρία, Κονγκό και ακόμη και τη Ρωσία) με εξαίρεση μόνο τη Σαουδική Αραβία.
Αυτή η εξασθένιση της προσφοράς πετρελαίου επρόκειτο να ωφελήσει τους σαουδο-αμερικανούς συνεργαζόμενους. Αλλά εμφανίστηκαν δύο εμπόδια.
Το πρώτο ήταν η εκμετάλλευση του τεράστιου κοιτάσματος αερίου του Περσικού Κόλπου, που πραγματοποιήθηκε από κοινού από το Κατάρ και το Ιράν από τη δεκαετία του 1990. Αλλά ήδη από το 2005 επινοήθηκαν σχέδια για την αποδοτικότητα και τη δρομολόγηση μέσω αγωγών προς την Ευρώπη. Το ένα απ’ αυτά, που είχε τις ευχές της Γαλλίας, ξεκινούσε από το Κατάρ και συνέδεε τη Μεσόγειο μέσω της Συρίας. Οδήγησε στον πόλεμο εναντίον του Bashar El Assad, ο οποίος δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Το άλλο, ου υποστηριζόταν από τη Ρωσία, συνδέε το Ιράν με την Ιταλία μέσω της Τουρκίας. Η υλοποίησή του υπόκειται στην άρση των αμερικανικών κυρώσεων εναντίον του Ιράν κατά των οποίων η κυβέρνηση Trump διεξάγει μια μάχη για καθυστέρηση. Πρέπει να σημειωθεί ότι η Τουρκία θα είναι η δικαιούχος αυτού του αγωγού, ενώ για τη Σαουδική Αραβία, θα ήταν αθέμιτος ανταγωνισμός, οποιαδήποτε παράδοση φυσικού αερίου στην Ευρώπη έχοντας ως αποτέλεσμα τη μείωση της πώλησης του πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας. Η Αραβία και οι ΗΠΑ χάνουν τον Τούρκο σύμμαχό τους.
Το τέλος του πολέμου στη Συρία θα πρέπει να σηματοδοτήσει το τέλος της ακολουθίας των πολέμων του Κόλπου, αλλά πριν ακόμα καταλήξει, ήδη εμφανίζεται η έναρξη των πολέμων του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της Μεσογείου.
Πράγματι, από το 2005, γεωτρήσεις που ξεκίνησε η Ελλάδα έχουν επισημάνει την ύπαρξη σημαντικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου γύρω από την Κύπρο. Λόγω της διεκδίκησης του βόρειου τμήματος του νησιού από την Τουρκία, αυτά τα κοιτάσματα μπορούν να διεκδικηθούν από την Ελλάδα, αλλά και από την Τουρκία, την Αίγυπτο (κοιτάσματα που ανακαλύφθηκαν το 2012), το Ισραήλ (το οποίο εκμεταλλεύεται το κοίτασμα Léviatan από το 2012), καθώς και από τη Συρία και το Λίβανο (το κοίτασμα Levantin φέρεται να περιλαμβάνει μόνο του 1,7 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου και 3.500 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου).
Η εκμετάλλευση αυτών των πόρων θα ήταν καταστροφική για τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και τη Σαουδική Αραβία. Θα ήταν ευεργετική για όλες τις χώρες που βρέχονται από την Ανατολική Μεσόγειο και για την Ευρώπη.
Η πρώτη πράξη αυτού του νέου Μεσογειακού Πολέμου είναι η ομηρία του πρωθυπουργού του Λιβάνου Σαάντ Χαρίρι από τη Σαουδική Αραβία.
Ένα άρθρο του Figaro στις 29/09/2017, υπογεγραμμένο από την Sunniva Rose, υπενθυμίζει ότι το 2013 «επιλέχθηκαν περίπου πενήντα εταιρείες (από το Λίβανο) για να συμμετάσχουν στην πρόσκληση υποβολής προσφορών για τη χορήγηση αδειών εκμετάλλευσης. Μια διαδικασία που παρέμεινε νεκρό γράμμα λόγω της παραίτησης του πρωθυπουργού της εποχής, Najib Mikati. Έπρεπε να περιμένουμε το Οκτώβριο του 2016 και την εκλογή του Michel Aoun ... για να ψηφίσει το κοινοβούλιο ... το φορολογικό νόμο που διέπει τους υδρογονάνθρακες, στις 19 Σεπτεμβρίου 2017...).
Ας μη κάνουμε κανένα λάθος: Η αναγκαστική παραίτηση του πρωθυπουργού Χαρίρι είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα πραξικόπημα του παλατιού. Πρόκειται για προειδοποίηση σε όλους τους κατοίκους της Μεσογείου (με εξαίρεση του Ισραήλ) που θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν τους θαλάσσιους πόρους υδρογονανθράκων. Αυτή είναι η πρώτη πράξη του Μεσογειακού Πολέμου που μόλις ξεκίνησε. 
Για την Αραβία, δεν υπάρχει τίποτα να κερδίσει, αλλά πολλά να χάσει.
Hervé LE BIDEAU



2 σχόλια:

  1. Πολυ δυνατό άρθρο.Θελει μελετη Ο εμφύλιος του Λιβανίου οπως είχε πει και κάποιος πρέσβης που είχε υπηρετήσει την περιοχή και τον άκουγα σε μια εκπομπη συνεχίζεται με αλλά μεσα απο τη στιγμή που έληξε ... Τωρα πια με ρήτρα ... αερίου ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ειναι καταφανες τι συμμαχιες και διαπλοκη τυλιγουν την Ελλαδα κσι την Κυπρο.Εξηγουνται ετσι πολλα.Ακομη κσι οι καθυστερησεις εδω στους πορους.Οι οικογενειες που ελεγχουν την Ελλαδα θα χωριστουν στα δυο.Πολυ φοβαμαι οτι εδω θαχει πολεμο στην περιοχη...Η τουρκια θα τον κανει τελικα.Πρεπει να ετοιμαστουμε γρηγορα κι ο λαος να μην ονειρευεται αλλα αντι αλλων..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.